Günümüzün gelişen teknolojik olanakları ile güç tutuşur kumaşlar elde etmek için şu dört farklı yöntem uygulanmaktadır:
Kumaşlar dokunurken, yapı özellikleri ile karbon, asbest ya da cam gibi güç tutuşan liflerin kullanılması
Liflerin kimyasal bir takım modifikasyon yöntemleri ile yapılarının değiştirilmesi
Sentetik polimerlere lif çekimi sırasında güç tutuşma olanağı veren bir takım kimyasal maddelerin ilave edilmesi
Kumaşların güç tutuşmasını sağlayan bazı kimyasal maddeler ile muamele edilmesi
Ayrı ayrı bu dört yöntem de tekstil sektöründe büyük ölçüde kullanılmaktadır. Ayrıca kumaşın kullanım alanına bağlı olarak bu yöntemler tek başlarına kullanıldığı gibi, birlikte kullanılarak en iyi güç tutuşma ve yanma davranışı da elde edilebilmektedir. Bu şekilde petro kimya, uçak, uzay, çelik sanayi ve yüksek koruma gerektiren diğer sektörler için güç tutuşma özellikli kumaşlar üretilmektedir.
Bitim işlemleri sırasında kumaşa güç tutuşurluk özelliği kazandıran apre işlerinde genel olarak şu kimyasal elementler kullanılmaktadır: fosfor, antimon, klor, brom, bor ve azot. Bu element bileşikleri, tekstil ürünlerine güç tutuşma özelliği kazandırmak üzere sentezlenmiştir.
Yetkili laboratuvarlar tarafından, düşey konumdaki deney numunelerinin tutuşma özelliğini tayin etmek için yapılan testler için şu standartlar uygulanmaktadır:
BS EN ISO 6940 Tekstil kumaşları - Yanma davranışı - Dikey yönlendirilmiş numunelerin tutuşma kolaylığı tayini
TS 5775 EN ISO 6940 Tekstil kumaşlar - Yanma özellikleri - Düşey konumdaki deney numunelerinin tutuşma özelliğinin tayini
Bu standartlar, tekstil ürünlerinin ve tek veya birden fazla bileşenden oluşan sanayi ürünlerinin (kaplanmış, çok tabakalı, kapitoneli, sandviç yapılı ve benzerleri), belli küçük bir aleve maruz kaldıkları takdirde düşey konumda tutuşabilirliğini tayin etmek için uygulanan bir yöntemi kapsamaktadır.